PATTI SMITH - ASK THE ANGELS

PATTI SMITH - ASK THE ANGELS

Με αφορμή την πολυαναμενόμενη εμφάνιση της Patti Smith στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου,όπου θα έχουμε την μοναδική τιμή να απολαύσουμε την ιέρεια της rock να μας μεταφέρει μέσα από την σπουδαία καριέρα της (που μετρά σχεδόν 40 χρόνια) σε ένα μουσικό ταξίδι κάτω από την σκιά της Ακρόπολης,παραθέτω στις επόμενες γραμμές τα πεπραγμένα μιας καλλιτέχνιδας που δεν συμβιβάστηκε ποτέ και με τίποτα.



Το γεγονός πως την αποκαλούν νονά της PUNK και παράλληλα έχει καταφέρει να κερδίσει τον καθολικό σεβασμό όλου του μουσικού κόσμου,είναι κάποια από τα σημαντικότερα παράσημα που έχει τοποθετήσει περήφανα στο πέτο της.

Η PATTI SMITH κάπου γύρω στο 1974 κατάφερε  με την φωνή της και το μοναδικό της performance να τραβήξει όλα τα φώτα πάνω της μετά από ένα live στο θρυλικό club c.b.g.p. κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα προκειμένου να την γνωρίσουμε και εμείς οι υπόλοιποι.


Το 1975 υπογράφει το πρώτο της συμβόλαιο με την Arista Records και κυκλοφορεί το ντεμπούτο της με τίτλο HORSES σηματοδοτώντας παράλληλα την αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού πoυ φτάνει ως τις μέρες μας.Το εξώφυλλο του HORSES το οποίο επιμελήθηκε ο προσωπικός της φίλος και διάσημος φωτογράφος Robert Mapplethorpe,ήταν αρκετό για να σοκάρει από μόνο του την πουριτανή κοινωνία της εποχής,απεικονίζοντας την ίδια την Patti να ποζάρει φορώντας ένα ανδρικό κοστούμι.

Bέβαια το μουσικό περιεχόμενο του  album επιφύλασσε ένα ακόμη μεγαλύτερο σοκ αυτή τη φορά για τους κριτικούς,αλλά και για τους φίλους της μουσικής που έδειχναν να θέλουν να αφήσουν πίσω τους την hard rock - progressive σκηνή που μεσουρανούσε τα προηγούμενα χρόνια,αναζητώντας κάτι πιο φρέσκο και άγριο.
Η θυμωμένη διασκευή στο GLORIA του Van Morrison είναι ικανή από μόνη της να πείσει για αυτό το νέο είδος(pro punk) που μόλις είχε καταφτάσει .Άλλες δυνατές στιγμές του HORSES είναι το πέρα για πέρα αληθινό  FREE MONEY(αγαπημένο μου από ολόκληρη την καριέρα της),το εννιάλεπτο LAND και το σπαρακτικό BREAK IT UP.

Η επόμενη χρονιά θα κάνει ακόμη και όσους επιμένουν να σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά της,να της βγάλουν τελικά το καπέλο,το EASTER (1976) είναι σίγουρα η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη δουλεία της,και αφού αποφασίζει να αλλάξει το PATTI SMITH σε PATTI SMITH GROUP  δημιουργεί ένα εμπνευσμένο δίσκο με την πολύτιμη βοήθεια του επί χρόνια φίλου της BRUCE SPRINGSTEEN ο οποίος της χαρίζει το πιο επιτυχημένο και αναγνωρίσιμο single της,ο λόγος φυσικά για το BECAUSE THE NIGHT. Ξέχωρα από αυτό το EASTER περιλαμβάνει άλλα δέκα μικρά διαμάντια τα οποία μπορούν και αστράφτουν ως και σήμερα,την αρχή σε αυτόν τον σπάνιο δίσκο κάνει το επαναστατικό TILL' VICTORY και τα SPACE MONKEY,GHOST DANCE,ROCK AND ROLL NIGGER,WE THREE σφηνώνουν στο μυαλό σου για πάντα μαζί με την δαιμονισμένη ενέργεια και την φωνή της.

Το RADIO ETHIOPIA που ακολούθησε την ίδια χρονιά φάνταζε δύσκολο  να αγγίξει την επιτυχία του προκατόχου του παρ'όλο που κινήθηκε στα χνάρια του,και αυτό γιατί οι συνθέσεις του δεν ήταν τόσο δυνατές σαν αυτές του EASTER με εξαίρεση το rock and roll ξέσπασμα της στο υπέροχο ASK THE ANGELS που σε κάνει να μην μπορείς να κάτσεις ήσυχος,αλλά και το απίστευτα συναισθηματικό PISSING IN A RIVER.


Μετά από  μια συνειδητή αποχή τριών χρόνων από την δισκογραφία λόγω του γάμου της με τον
επίσης σπουδαίο μουσικό FRED 'SONIC' SMITH (MC5) η PATTI επιστρέφει με το τέταρτο album της καριέρας της με τίτλο WAVE με σκοπό να τον αποχαιρετήσει με αυτό,λόγο του ξαφνικού θανάτου του και αφού οι εποχές αλλάζουν,έτσι αποφασίζει να αλλάξει και αυτή ελαφρώνοντας κάπως τον ήχο της,με το αποτέλεσμα να είναι απλά υπέροχο και τα FREDERICK,DANCING BAREFOOTS και ROCK AND ROLL STAR να κλέβουν τις εντυπώσεις και να γίνονται κλασικά,,ενώ στο χτίσιμο του WAVE συνέβαλε τα μέγιστα όπως και σε όλες τις προηγούμενες δουλειές της ο πληκτράς των BLUE OUSTER CULT ALEX LANIER ,όπως αντίστοιχα και η SMITH  έχει χαρίσει μερικούς από τους άκρως ποιητικούς και μυστικιστικούς στίχους της στους Αμερικανούς hard rockers.

Είναι Ιούνιος του 1988 και η PATTI SMITH αποφασίζει να επιστρέψει με την κυκλοφορία του δεύτερου πιο επιτυχημένου εμπορικά album μετά το EASTER και αυτό είναι το DREAM OF LIFE από το οποίο ξεπετάχτηκε το πασίγνωστο και παρακινητικό  PEOPLE HAVE THE POWER, σε αυτόν τον δίσκο θα συναντήσουμε ένα σαφώς πιο ολοκληρωμένο και συνειδητοποιημένο πρόσωπο της SMITH, μιας και δεν έχει να αποδείξει κάτι σε σχέση με την αξία της πια,εκφράζοντας το μένος της απέναντι σε κάθε μορφή πολέμου και παράλληλα μας προστάζει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ,τα PATHS THAT CROSS και το ομώνυμο DREAM OF LIFE είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που ξεχωρίζουν μέσα από αυτό το album.

Στο  GONE AGAIN (1996) θα γνωρίσουμε την πιο σκοτεινή πλευρά της σε ένα δίσκο όπου θέλει να ξεβράσει τις πιο γκρίζες και μελαγχολικές τις σκέψεις,εδώ θα συναντήσουμε και το tribute της στον KURT COBAIN στο ABOUT A BOY ενώ το κομμάτι που ξεχωρίζει σαν όαση σε σχέση με τα υπόλοιπα είναι το SUMMER CANNIBALS το οποίο από τότε θεωρείτε απαραίτητο σε κάθε live εμφάνιση της από τότε ως και σήμερα.

Ένα χρόνο αργότερα κάνει την εμφάνιση του το PEACE AND NOISE και η μπάντα δείχνει να πατάει ξανά γερά στα πόδια της με τα '1959',LAST CALL και BLUE POLLS της χαρίζουν την πρώτη της υποψηφιότητα για grammy χωρίς όμως να καταφέρει να το κάνει δικό της.

Τα GUNG-HO (2000)  και TRAMPIN (2004) δεν είχαν να παρουσιάσουν κάτι σπουδαίο πέρα από το GLITTER IN THEIR EYES που θύμισε κάτι από την ενέργεια των 70'S .

Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας της ήταν το 2007 όπου δέχεται την τιμή και γίνετε μέλος του rock and roll hall of fame και το γιορτάζει με  την κυκλοφορία του ακουστικού TWELVE,ενός δίσκου έκπληξη όπου η κυρία SMITH επιλέγει να ντύσει με την χαρακτηριστική φωνή της αγαπημένα τραγούδια της από το παρελθόν και να τα κάνει δικά της, με καλύτερες στιγμές τα SMELLS LIKE TEEN SPIRIT(nirvana) GIMME SHELTER(ROLLING STONES) WHITE RABBIT(jefferson airplane) ενώ κατά την διάρκεια της προώθησης του TWELVE είχαμε την τιμή να την απολαύσουμε από τα μέρη μας σε δύο φορές σε διάστημα ενός χρόνου.

Tο άστρο της λάμπει και πέρα από την μουσική,η ενασχόληση της με την ποίηση αρκετά χρόνια πριν ξεκινήσει την μουσική  της καριέρα έχει ως αποτέλεσμα μια πλούσια βιβλιογραφία από μέρος της με τουλάχιστον δώδεκα εκδόσεις των έργων της.

Η PATTI υπάρχει για να εμπνέει όποιον βρεθεί στον δρόμο της,τρανταχτό παράδειγμα η P.J.HARVEY καθώς την φαντάζομαι να τραγουδά σαν κοριτσάκι το ASK THE ANGELS προσπαθώντας μια μέρα  να της μοιάσει.

EJECT FESTIVAL

       

                   

Όσοι βρήκαν το θάρρος να επισκευφθούν την πλατεία νερού απο νωρίς σίγουρα δεν το μετάνιωσαν,μαζί σε αυτούς και εγώ οπου συνάντησα στην σκηνή,τους Ελληνες WHEATMAN οι οποίοι σε μόλις μισή ώρα κατάφεραν να κλέψουν τις εντυπώσεις,ο blues rock ήχος τους σε συνδιασμό  με τους βρώμικους αυτοσχεδιασμούς του κιθαρίστα της μπάντας,σου έδιναν απαγορευτικό στο ενδεχόμενο να αρχίσεις τις αδιάφορες βόλτες,αντίθετα το κοινό έδειχνε να καλωσορίζει το πρώτο κύμα καλής μουσικής  με τον καλύτερο τρόπο.
 
CUSTOMS
 Οι CUSTOMS άρχισαν να φτιάχνουν το κέφι απο νωρίς,ο φρέσκος ήχος και τα δροσερά hit-άκια
που είχαν στις αποσκευές τους,όπως τα MATADOR,HARLEQUINS,τους έχουν είδει βάλει στον χάρτη της POST ALTERNATIVE σκηνής.Θα ορκιζόμουν πως επρόκειτο για αλλη μια Βρετανική μπάντα (και λογο σκηνικής παρουσίας) που ακολουθεί πιστά τα πετυχημένα χνάρια των EDITORS περρισότερο,αλλα και των INTERPOL.Και όμως φαίνεται πως οι Βέλγοι CUSTΟΜS το θέλουν και το πιστευόυν τόσο πολυ που δεν έχουν κάτι να ζηλέψουν, χωρίς όμως μέχρι τώρα στα δυο πρώτα albums τους να έχουν να παρουσιάσουν κάτι πέρα απο οσα έχουμε είδει ακούσει απο το συγκεκριμένο είδος μουσικής.

BAND OF SCULLS

Μετά τους KASABIAN οι BAND OF SCULLS ήταν ο βασικός λόγος που με οδήγησε στο φετινό EJECT,οι βρώμικες κιθάρες του Russell Marsden και κομμάτια όπως τα LIGHT OF THE MORNING(δικό μου αγαπημένο),THE DAVIL TAKES CARE OF HIS OWN,αλλα και πολλά  ακόμα με έκαναν να ξεχάσω για λίγο την ζέστη και να απολάυσω μια μπάντα του σήμερα,με πολύ μέλλον σίγουρα,αν κρίνουμε και το γεγονός πως τα τελευταία δύο χρόνια δεν λείπουν απο τα μεγαλύτερα  festivals ανα τον κόσμο.Οι αντιδράσεις του κοινού πάντος δεν ήταν οι αναμενόμενες με ελάχιστες εξαιρέσεις,κυρίως σε πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας όπως τα I KNOW WHAT I AM και PATTERNS,βέβαια ίσως έπαιξε κύριο ρόλο και η ώρα που εμφανίστηκαν στο stage πάντως αν έδειχναν και αυτοί λίγο παραπάνω διάθεση όλα θα ήταν καλύτερα.


MILES CANE

Η εμφάνιση του κυρίου CANE, στην σκηνή με το REARRANGE  προκάλεσε αρκετό ενθουσιασμό στο κοινό που φάνηκε να τον περιμένει απο καιρό,ο πρώην ηγέτης των RASCALS κατάφερε να μεταδώσει την αστείρευτή ενέργεια και σε συνδιασμό με το όλο Βρετανικό attitude της μπάντας κατάφερε  να σε βάλει στο κλίμα για τα καλά μιάς δεν είχες άλλη επιλογή απο το να παρασυρθείς στους ξέφρενους ρυθμούς  κομματίων όπως τα INHALER,αλλα και το νέο και αρκετά ενδιαφέρον FIRST OF MY KIND.Οσο η διάθεση του MILES CANE για ποζεριές συνεχιζόταν,ο κόσμος απο κάτω έδειχνε να το απολαμβάνει πραγματικά,βέβαια οι περισσότεροι  ήταν εκεί για να ακούσουν το κομμάτι με το οποίο έγινε ευρύτερα γνώστος και ίσως ήταν και ο κύριος λόγος που τον είδαμε και απο τα μέροι μας,ο λόγος φυσικά για το COME CLOSER οπου και το live εξελίχθηκε σε πάρτυ με το aaaaaaaaaaaaaaaaahhh-ooooooooooooooohhh να δονεί τα αυτιά μου αρκετή ώρα άφ' ότου  η μπάντα είχε εγκαταλείψει την σκηνή.


JAMES

Ακούγοντας για πρώτη φορά το line-up του φετινού EJECT,οι JAMES είναι η αλήθεια πως ήταν το όνομα που με ξένισε σε σχέση με τα υπόλοιπα και αυτό γιατί σίγουρα εκτός του οτι έχουμε χάσει το μέτρημα με τις εμφανίσεις τους στην χώρα μας,δεν μου έμοιαζε να κολλάνε σαν όνομα και σαν ύφος σε σχέση με τα άλλα group του φεστιβάλ,αφού θα έμοιαζε περισσότερο φυσιολογικό να άνοιγαν τους KASABIAN κάποιος εκ των MILES CANE ή BAND OF SCULLS και οχι το νανούρισμα των JAMES.Αφού απο την μεριά μου προσπάθησα να παραμερίσω τις σκέψεις μου,  ο TIM BOOTH και η παρέα του απο την άλλη βοήθεισε όσο μπορούσε την κατάσταση με αυτό που ξέρουν να κάνουν τόσο κάλα,άνοιξαν το μπαούλο με τις επιτυχίες που κουβαλάνε πάντοτε μαζί τους  (SOMETIMES,TOMORROW  SENIORITA και πολλές άλλες επιτυχίες)και ταξιδεψαν το κοινό σε μνήμες και πρόσωπα απο το παρελθόν.όπως πάντα συμβαίνει με τις εμφανίσεις τους..


KASABIAN

Εδώ η λύρωση πήρε την θέση της προσμονής και της ανυπομονησίας,οι KASABIAN μόλις είχαν εμφανιστεί στην σκηνή του EJECT και πρίν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις οι τύποι άρχισαν να στήνουν το πάρτυ τους.Τα DAYS ARE FORGOTEEN,SHOOT THE RUNNER,VELOCIRAPTOR και UNDERDOG κάνουν την εμφάνιση τους και ο κόσμος ψάχνει να βρεί τι τον χτύπησε ξαφνικά,οι Tom Meighan και Serge Pizzorno έδειχναν να γνωρίζουν πολύ καλά τι χρειάζεται το κοινό που βρίσκεται ακριβώς απο κάτω τους και το  προσφέρει απλόχερα σάν να θέλει να ανταποδώσει για αυτή την γνωρίμία που τόσο άργησε να έρθει.Η συνέχεια ήταν ανάλογη με το άκρως επίκαιρο και αφυπνιστικό WHERE DID ALL THE LOVE GO?(αφιερωμένο σε όλους τουσ Ελληνες)κάνωντας μας να αναρωτηθούμε για το προφανές,σειρά είχε το LET'S ROCK LIKE WE USED TO  απο το VELOCIRAPTOR και κάπου εκεί ένιωθες σαν να μεταφέρεσε σε musical των 60's,όπου προταγωνιστές ήταν τα πνευστά και όχι τόσο οι κιθάρες,ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να συμπεριλαμβάνεται σε δίσκο των LAST SHADOW PUPPETS,ενω το αγαπησιάρικο GOODBYE KISS έδωσε εντολή σε όλους τους αναπτήρες(έστω i-phones) να πάρουν φωτιά αμέσως.Κάπου εκεί ο Meighan αποφάσισε να αφήσει μόνο του στην σκηνή τον κιθαρίστα και ιθύνοντα νου του group Serge Pizzorno να πάρει τον χρόνο που του αναλογεί,χτίζοντας την σχέση του με το κοινό που έδειχνε να ανταποκρίνεται στους πιο electro πειραματισμούς του και πιο συγκεκριμένα με το TAKE AIM απο το  προηγούμενο album τουςWEST RYDER PAUPER LUNATIC ASYLUM.Με τις πρώτες νότες του  CLUB FOOT ένιωθες πως ένα απωθυμένο χρόνων γίνετε πραγματικότητα σε μια στιγμή ,βέβαιa οι Βρετανοί είχαν είχαν σκοπό να δώσουν πολύ περισσότερα απο όσα είχε φανταστεί το κοινό της Αθήνας ειδικά με τα EMPIRE,RE-WIRED αλλά και το ξέφρενο FAST FUSE παρέα όπως πάντα με την MISIRLOU,λίγο πρίν μας αποχαιρετίσουν προσωρινά με το κλασσικό πλέον L.S.F.Τα encore που είχαν φυλάξει για το φινάλε έμοιαζαν με τις τελευταίες σφαίρες που είχαν κρυμένες στην φαρέτρα τους και έμοιαζαν ιδανικά για να αποτελειώσουν και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους,το σκοτεινά ηλεκτρονικό SWITCHBLADE SMILES, η επίσκεψη του VLAD THE IMPALER με τα κοφτερά του riffs,ήταν το προσάναμα πρίν πάρουμε φωτιά με το σήμσ κατατεθέν της μπάντας FIRE.Το γενικό feeling που αποκόμισα απο την πρώτη επίσκεψη των KASABIAN ήταν σίγουρα κάτι παραπάνω απο ικανοποίηση ,το set-list της εμφάνισης τους συμπεριελάμβανε τις αντικειμενικά καλύτερες στιγμές της μπάντας απο Leicester κάνωντας ένα πέρασμα απο όλα τα albums τους μέχρι και το τελευταίο VELOCIRAPTOR όπου αναμένεται να γίνει και αυτο με την σειρά του κλασσικό με την πάροδο του χρόνου και προσωπικά για εμένα το γεγονός πως αυτό ήταν το μοναδικό live μου εώς τώρα,όπου δεν βρήκα τον ελάχιστο χρόνο να ανάψω ένα τσιγάρο αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο για τα καλά με είχαν κολίσει στον τοίχο οι KASABIAN.