Rival Sons - The London Souls @ Roundhouse (1-4-15)

Rival Sons - The London Souls @ Roundhouse (1-4-15)

Αν και λογω της ημερομηνίας διεξαγωγής του live (1 Απριλίου) το σκηνικό έμοιαζε περισσότερο με ψέμα,όταν πέρασα το κατώφλι του Roundhouse το οποίο έχει φιλοξενήσει από τον Jimi Hendrix και τους Doors ως την Patti Smith και τους Blondie (στο ξεκίνημα της καριέρας τους) ομολογω πως σάστισα με την αύρα που μετέδιδε αυτό το μέρος όπως ήταν φυσιολογικό.

The London Souls

Το Αμερικανικό ντουέτο  των The London Souls με το προσφιλέs όνομα του group για τους Βρετανους, η αλήθεια είναι πως έτυχε χλιαρης υποδοχής.Το συγκεκριμένο σχήμα αποτελούμενο από κιθάρα  -φωνή και τύμπανα, όπως μάλλον επιβάλει η τάση της εποχής πλέον παρουσίασε ένα σχεδόν μισάωρο set list που περιελάμβανε κομμάτια κυρίως από το ομώνυμο ντεμπούτο album του αλλά και κάποια που θα περιέχονται στη νέα τους δουλειά που προκειτε να κυκλοφορήσει σύντομα(Here come the girls)

Τα The Sound και Someday ήταν ίσως τα μόνα tracks που κατάφεραν να ταρακουνήσουν κάπως το απαιτητικό Βρετανικό κοινό αν και θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και ορισμένα τεχνικά προβλήματα που έκανα τα πράγματα πιο δύσκολα.

Το Νεουορκέζικο αυτό  δίδυμο  είναι ξεκάθαρο πως ακόμα πειραμaτίζετε παλεύοντας να βρει έναν ολότελα δικό του ήχο ,ο όποιος βρίσκετε κάπου ανάμεσα στο boogie rock και τα blues συνδυαζόμενος όμως άριστα (αυτό οφείλω να το ομολογείσω) με της συνεχείς εναλαγές στα φωνητικά μεταξύ του Tash Neal και του  Stu Mahan.

Όπως και να έχει το σίγουρο της όλης υπόθεσης είναι πως έχουμε να περιμένουμε πολλά  από τουs συγκεκριμένους τύπους στο μέλλον.

Rival Sons

Γύρω στις 21.30 στην σκηνή του Roundhouse θα κάνουν την εμφάνιση τους και οι Rival Sons κάτι που και για τους ίδιους φάνηκε να είναι ιδιαίτερα τιμητικό όπως ομολόγησαν. 

Όπως ήταν φυσικό το set list μονοπώλησε  το τελευταίο και ίσως πιο ολοκληρωμένο album  τους ως τώρα με τίτλο Great Western Valkyrie.

Με το καλημέρα ο ιδιαίτερα χαρισματικός front man Jay Buchanan  (από όλες τις απόψεις) και η παρέα του άρπαξαν το κοινό από το λαιμό και το μετέφεραν σε ένα ατελείωτο rock and roll party.

Τo I am Electric ήταν μόνο η σπίθα που έμελλε να ανάψει την φωτιά που θα ακολουθούσε.Το αγαπημένο μου κομμάτι από το Valkyrie το Secret  ήταν το μπαρούτι και   από εκεί και πέρα το κοινό είχε ήδη παρασυρθεί στην τελετή που οι Rival Sons είχαν σχεδιάσει.

Τα Good luck,Play the fool,Burn down Los Angeles  και torture μετέφεραν στην δίνη τους όλους τους παρευρισκόμενους ,ταυτόχρονα με την ενέργεια αλλά και τα απαραίτητα ποzέριλίκια που δεν θα μπορούσαν να λείπουν από μια μπάντα που θέλει να χαρακτηρίζετε  hard rock.

Και κάπου εκεί προκειμένου να πέσουν οι σφυγμοί ακολουθεί ένα εικοσάλεπτο ακουστικό set  με την συνοδεία κόντρα μπάσου παρακαλώ(! )και με μια ιδιαίτερη country  διάθεση (μιας και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την Αμερικανική ιδιότητα τους)να υπάρχει διάχυτη στην ατμοσφαιρα.

Όπως ήταν φυσικό την παράσταση έκλεψε ξανά ο Jay Buchanan   που απογείωσε τα κομμάτια με την χαρισματική του φωνή κάνωντας το κοινό να τον ακολουθήσει καθώs ακούγονταν τα Rich and poor, Tell m,e something,White Noise ,Belle star και where i"ve been.

Μετά από μια ώρα και δέκα λεπτά περίπου και με τον κόσμο να αδημονεί για την  encore  εμφάνιση τους οι Sons κέρασαν ορισμένα ακόμα από τα κομμάτια που εκτόξευσαν την καριέρα τους.

Το μας Open my eyes ξαναεβαλε σιγά σιγά στην πρίζα,και το  Pressure and time μαςκόλλησε στον τοίχο για τα καλά μιας όπως και ο ίδιος ο Jay Buchanan  εξομοληγηθηκε από εδώ ξεκίνησαν όλα,ενώ μας αποxερετησαν με το Keep on swinging.

Το άκρως τιμητικό προσωνύμιο που τους έχουν χαρίσει ως οι νέοι Led Zeppelin  σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο.Το πάντρεμα του Hard rock με τα Αμερικανικά    blues αλλά και ολίγον τι  από country και folk (δεν περνάνε απαρατήρητα)οδηγούν προς αυτό το συμπέρασμα  και αν τελικά δεν τα καταφέρουν στο μέλλον  να αγκίξουν τα δυσθεώρατα standards  των τεραστίων Zeppelin τουλάχιστον θα έχουν πάρει το παράσημο πως έφτασαν πολύ κοντά .

Το συμπέρασμα μετά το τέλος του live είναι πως μια μπάντα που μετράει σχεδόν δέκα χρόνια ζωής (και όμως ναι) έχει καταφέρει να αναστήσει αυτό που όλοι για χρόνια θεωρούσαν νεκρό, το αυθεντικό Rock ,δινώντας έναν πιο φρέσκο ήχο μαζί με όλα αυτά τα ρετρό στοιχεία  με τα οποία το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε.