Riverbed - One Take (Album Review)
Ακούγοντας μετά από αρκετές είναι η αλήθεια επαναλήψεις το νέο άλμπουμ των Riverbed με τίτλο One Take ,μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση η διάθεση της μπάντας για στροφή προς πιο καθαρόαιμους rock ήχους σε σχέση με το προ διετίας ντεμπούτο τους.
Στο One Take εύκολα παρατηρεί κανείς πως το γκρουπ έχοντας ένα έξτρα κίνητρο μετά από ορισμένες προσθαφαιρέσεις μελών όπου μεσολάβησαν,επιλέγει να κινηθεί όχι τόσο με βάση την εμπορικότητα των κομματιών,αλλά αντίθετα φαίνεται να υιοθετεί έναν πιο ώμο και σκληρό ήχο για να ντύσει της συνθέσεις του.
Αν μη τι άλλο, αυτό είναι κάτι που προσωπικά μου προκαλεί μια ευχάριστη έκπληξη ανεβάζοντας και άλλο τις προσδοκίες μου,ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε το γεγονός πως τα περισσότερα γκρουπ επιλέγουν συνήθως να ακολουθήσουν την αντίθετη διαδρομή, αν κοιτάξει κανείς πίσω στην ιστορία.
Η φυσική εξέλιξη του ομώνυμου ντεμπούτο των Riverbed ,σε συνδυασμό με την τριβή της μπάντας με πολλές live εμφανίσεις στο διάστημα που μεσολάβησε αλλά και ορισμένα διαφορετικά στοιχεία που προσέθεσαν τα νέα τους μέλη, δημιούργησαν ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Ο επιτηδευμένα ατημέλητος ήχος που διάλεξαν να για την παραγωγή των κομματιών είναι αυτός που θεωρώ πως τα αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο,προσθέτοντας μια μυρωδιά από live εκτέλεση που σου φτάνει μέχρι τα ρουθούνια,κάνοντας το αποτέλεσμα ιδιαίτερο από κάθε άποψη με όλο το ρίσκο που κάτι τέτοιο εμπεριέχει .
To άλμπουμ διακατέχεται στο σύνολο του από την μαγική αύρα των 70"s .Τα Fade Away,Paradise και Devil Woman θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιονδήποτε δίσκο των Cactus η των Leaf Hound για παράδειγμα, κάτι που δεν συμβαίνει ιδιαίτερα συχνά στις μέρες μας και μόνο ως ευχάριστο γεγονός θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε.
Το Moonlight of my heart είναι άλλο ένα κομμάτι που ξεχωρίζω από το άλμπουμ λόγω της λυρικότητας που το χαρακτηρίζει κυρίως .
Επίσης τα European και Souls are flying προσθέτουν μια απαραίτητη ποικιλία στον δίσκο, ιδιαίτερα το πρώτο φανερώνει μια πιο Indie αισθητική που ομολογουμένως οι Riverbed δεν μας έχουν συνηθίσει με τις συνθέσεις τους ως τώρα ,προσωπικά τέτοιοι πειραματισμοί για εμένα είναι πάντα καλοδεχούμενοι μιας και φανερώνουν την διάθεση για εξέλιξη.
Η φωνή του Αποστόλη φέρνει στο νου τον αξεπέραστο David Coverdale ως ένα σημείο φυσικά,κυρίως της πρώιμης εποχής του με κύριο χαρακτηριστικό το πάθος και το γρετζο απαραίτητο στοιχείο για να απογειώσει τα κομμάτια του άλμπουμ.
Αν θεωρείς τον εαυτό σου φαν του αυθεντικού Hard Rock χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, το One Take είναι ένα άλμπουμ το οποίο κάνει πολύ καλά την δουλειά του και θα σε κάνει να το λατρέψεις.
No comments:
Post a Comment