Nick Waterhouse -Live review (Gagarin2/9/14)
.jpg)
Ο κύριος Nick Waterhouse μας έκανε τελικά την τιμή να εμφανιστεί μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό(μετά την ματαίωση της εμφάνισης του στο φεστιβάλ του Εν Λευκώ)και να μας χαρίσει ένα ταξίδι πίσω στην μαγική δεκαετία των 50's.
O 28χρονος Nick συνοδευόμενος από την 5 μελή μπάντα του φάνηκε ιδιαίτερα ορεξάτος από τα πρώτα λεπτά στην σκηνή του Gagarin και μοίρασε παντού στο χώρο τον ιδιαίτερο ήχο της Καλιφορνέζικής σκηνής των 50's με τον κόσμο να δείχνει να το απολαμβάνει μην μπορώντας να σταματήσει να κινείται στους ρυθμούς του αυθεντικού rock and roll .
Παρ'όλο που το όλο στίλ του Waterhouse παρέπεμπε σε σπασικλάκι Αμερικάνικου κολεγίου, ο τύπος φάνηκε να είναι τόσο cool αφήνοντας αρκετό χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς που τον πλαισίωναν να ξεδιπλώσουν και αυτοί με την σειρά τους το ταλέντο τους.
Όπως ήταν φυσικό στο set-list την τιμητική του είχε το δεύτερο κατά σειρά album του με τίτλο Holly.
Από το συγκεκριμένο δίσκο ακούστηκαν πέρα από το ομώνυμο τα It No.3,Dead Room, Well It's Fine ,Ain't Something Money Can't Buy ,το πιο διαδεδομένο ως τώρα This is a game όπου το κοινό έδειξε να το περιμένει ,αλλά και το Slleping Pills το κομμάτι που έχω ξεχωρίσει από το πρώτο άκουσμα του κορυφαίου αυτού album.
.jpg)
Στα ιδιαίτερα της βραδιάς συγκαταλέγεται και guest εμφάνιση του τρομπετίστα των His Magesty and the King of Spain όπου συνόδευσε την μπάντα με αλλεπάλληλα solos στο Is That Clear παρέα με την πιο cult φιγούρα της σκηνής την κυρία με το σαξόφωνο στα δεξιά του Nick, όπου το groove που χαρίζανε δονούσε όλους τους παρευρισκόμενους οι οποίοι χορεύανε σαν εξτασιασμένοι.
Όλο το στήσιμο του Waterhouse και της παρέας του σε μετέφερε σε ένα ξέφρενο πάρτι αρκετές δεκαετίες πίσω ,αλλά παράλληλα είχες την αίσθηση πως άκουγες κάτι τόσο φρέσκο και σημερινό.
.jpg)
Ο κύριος Nick Waterhouse μας έκανε τελικά την τιμή να εμφανιστεί μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό(μετά την ματαίωση της εμφάνισης του στο φεστιβάλ του Εν Λευκώ)και να μας χαρίσει ένα ταξίδι πίσω στην μαγική δεκαετία των 50's.
O 28χρονος Nick συνοδευόμενος από την 5 μελή μπάντα του φάνηκε ιδιαίτερα ορεξάτος από τα πρώτα λεπτά στην σκηνή του Gagarin και μοίρασε παντού στο χώρο τον ιδιαίτερο ήχο της Καλιφορνέζικής σκηνής των 50's με τον κόσμο να δείχνει να το απολαμβάνει μην μπορώντας να σταματήσει να κινείται στους ρυθμούς του αυθεντικού rock and roll .
Παρ'όλο που το όλο στίλ του Waterhouse παρέπεμπε σε σπασικλάκι Αμερικάνικου κολεγίου, ο τύπος φάνηκε να είναι τόσο cool αφήνοντας αρκετό χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς που τον πλαισίωναν να ξεδιπλώσουν και αυτοί με την σειρά τους το ταλέντο τους.
Όπως ήταν φυσικό στο set-list την τιμητική του είχε το δεύτερο κατά σειρά album του με τίτλο Holly.
Από το συγκεκριμένο δίσκο ακούστηκαν πέρα από το ομώνυμο τα It No.3,Dead Room, Well It's Fine ,Ain't Something Money Can't Buy ,το πιο διαδεδομένο ως τώρα This is a game όπου το κοινό έδειξε να το περιμένει ,αλλά και το Slleping Pills το κομμάτι που έχω ξεχωρίσει από το πρώτο άκουσμα του κορυφαίου αυτού album.
Στα ιδιαίτερα της βραδιάς συγκαταλέγεται και guest εμφάνιση του τρομπετίστα των His Magesty and the King of Spain όπου συνόδευσε την μπάντα με αλλεπάλληλα solos στο Is That Clear παρέα με την πιο cult φιγούρα της σκηνής την κυρία με το σαξόφωνο στα δεξιά του Nick, όπου το groove που χαρίζανε δονούσε όλους τους παρευρισκόμενους οι οποίοι χορεύανε σαν εξτασιασμένοι.
Όλο το στήσιμο του Waterhouse και της παρέας του σε μετέφερε σε ένα ξέφρενο πάρτι αρκετές δεκαετίες πίσω ,αλλά παράλληλα είχες την αίσθηση πως άκουγες κάτι τόσο φρέσκο και σημερινό.
Φυσικά από την βραδιά δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα κομμάτια που έβαλαν τον Waterhouse στον μουσικό χάρτη και έκαναν και τον περισσότερο κόσμο να τον γνωρίσει, ο λόγος φυσικά για τα Say I Wanna Know,,Don't You Forget It,I can Only Give You Everything Indian call love όπου επικράτησε πραγματικό ντελίριο.
Το καλύτερο όπως ήταν φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο το κράταγε για το φινάλε, ο λόγος φυσικά για το Some Place το οποίο τράβηξε αρκετά (ορθώς όπως αποδείχτηκε) όπου και ο κόσμος από κάτω έδειχνε να το απολαμβάνει δίχως αύριο.
Η σχεδόν μιάμιση ώρα που ο κύριος Watehouse βρέθηκε στην σκηνή δεν φάνηκε αρκετή για τον κόσμο και κάπου εκεί είπαν να χαρίσουν λίγη ακόμα από την ενέργεια τους με ένα ατελείωτο solo από τους μουσικούς του και αφήνοντας μας με μια έκπληξη για το τέλος το cover των τεράστιων The Seeds (μια από τις επιρροές του Nick) το Pushing too hard.
Αυτό που μου έμεινε στο κλείσιμο της βραδιάς ήταν πόσο ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει και εμένα να νιώθω απίστευτα τυχερός που παρακολούθησα αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη στην ακμή της καριέρας του.
Θα κρατήσω μαζί με την ευχάριστη ζάλη που μου χάρισε τα τελευταία λόγια του λίγο πριν εγκαταλείψει την σκηνή με την υπόσχεση πως θα επιστρέψει σύντομα.
