Live Review - Bloc Party - Drenge - Rat Boy (NMA Awards 2016 at:Corn Exchange)
Το φετινό μίνι φεστιβάλ των Βρετανικών NMA Awards το οποίο περιοδεύει ανά την Αγγλία,θα μπορούσε να πει κανείς πως δημιουργήθηκε με σκοπό να ικανοποιήσει όλα τα μουσικά γούστα, με ότι αυτό συνεπάγετε.
Σε μια από της πολλές στάσεις του σε αυτήν του Cambridge όπου είχα την τύχη να το παρακολουθήσω,το συγκεκριμένο line up αν και χωρίς ιδιαίτερη συνοχή είναι η αλήθεια με γέμιζε με ιδιαίτερες προσδοκίες με τα γκρουπς που το πλαισίωναν Rat Boy, Drenge και μπροστάρηδες τους Bloc Party.
Rat Boy
Αν και η μουσική του συγκεκριμένου γκρουπ δεν είναι σίγουρα η αγαπημένη μου,έκανα τον κόπο να φτάσω από νωρίς στο venue δίνοντας τους μια ευκαιρία και θέλοντας περισσότερο να αντιληφθώ αν όντως αξίζει όλος αυτός ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτήν την συγκεκριμμένη μπάντα.
Δίχως καν να έχουν κυκλοφορήσει άλμπουμ ως τώρα αλλά με ένα mix-tape που υπάρχει στο διαδίκτυο έχοντας παράλληλα όμως συμετοχές σε μεγάλα φεστιβάλς όπως αυτό του Reading ένα χρόνο πριν, αλλά και ένα στρατό από οργισμένους εφήβους να τον ακολουθούν πιστά,τολμώ να πω πως παρ"όλα αυτά πως η μουσική τους κυρίως αλλά και εμφάνιση τους γενικότερα με άφησε τουλάχιστον αδιάφορο.
Μετά από 15 λεπτά όπου κάθε γκρουπ αξίζει να διαθέσεις για αυτό δικαιωματικά, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να κατευθυνθώ με γοργά βήματα προς το μπαρ και να τους αφήσω να συνεχίσουν να κάνουν το κομμάτι τους,μπροστά από έναv εκστασιασμένο όχλο από teenagers φανς.
Με αυτό το κακόγουστο συνονθύλευμα μουσικών στυλ που πάλευαν μάταια να ταιριάξουν Indie και Hip-Hop(κάτι σαν τουςThe Streets αλλά τελείως αποτυχημένα )μαζί με το ύφος "είμαστε ήδη Super Stars αλλά δεν μας νοιάζει" το αποτέλεσμα στο σύνολο του ήταν τόσο μπερδεμένο που μόνο σύγχυση μπορούσε να φέρει.
Ομολογώ πως το πιο ενδιαφέρον σημείο της συνολικής παρουσίας τους στην σκηνή(όσο κατάφερα να παρακολουθήσω) ήταν όταν ένα κουτάκι μπύρας εκσφενδονίστηκε προς τον ανυποψίαστο κιθαρίστα της μπάντας, ο οποίος και δεν δίστασε να ανταποδώσει.
Πολύ κακό για το τίποτα δηλαδή,αλλά μην εκπλαγεί κανείς πως θα ακούσουμε πολλά για τους συγκεριμεμμένους στο προσεχές μέλλον.
Drenge
Ο κύριος λόγος για τον οποίο βρισκόμουν εκεί δεν ήταν άλλος από τους Drenge .Τα αδέρφια Loveless από το Derbyshire έχουν δημιουργήσει κάτι πολύ ενδιαφέρον από τότε που μας ξαφνιασαν ευχάριστα με το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ το 2013.
Αυτή η μίξη αποτελούμενη από Grunge,Punk Rock και Alternative με κάποια ψήγματα από Blues είναι τουλάχιστον μαγική αλλά κυρίως ενδιαφέρουσα να την ανακαλύψει κανείς.
Εχωντας αποδίξει την αξία τους συμετέχοντας σε μεγάλα φεστιβάλς όπως αυτά του Glastonbury του Reading αλλά και περιοδεύοντας ανά την Αμερική σαπορτάροντας το επίσης δυναμικό ντουέτο των Deap Vally (θυληκου γένους αυτή τη φορά) το συγκεκριμένο δίδυμο έχει καταφέρει ήδη πολλά μετά από μόλις δύο χρόνια δισκογραφικής παρουσίας.
Το Set list ήταν ονειρικό και περιελάμβανε σχεδόν όλα τα κομμάτια δυναμίτες από τα δύο πρώτα τους άλμπουμς Drenge και Undertow.
Dogmeat και Bloodsports δίνουν το έναυσμα στο κοινό για να πανηγυρίσει ακολουθεί το Backwaters το οποίο έτυχε ιδαίτερης υποδοχής μιας και είναι το κομμάτι με το οποίο οι περισσοτεροι τους γνωρίσαμε στην αυγή της έως τώρα καριέρας τους.
Ο καταιγισμός από τα riffs του Eoin Loveless που δένουν άριστα με τα ατμοσφαιρικα φωνητικά του
συνεχίζετε αδιάκοπα με τα Face like a skull,The snake και Never awake να παίρνουν την σκυτάλη ώσπου να ακουστούν οι πρωτες νότες του σκοτεινού Woods αλλά και του δεύτερου ίσως πιο αναγνωρισμού hit τους το Fackabout προκημένου να πέσουν λίγο οι σφυγμοί.
Τολμώ να πω πως παρ"όλο που η εμφάνιση τους είχε διάρκεια σχεδόν 60 λεπτά η συγκεκρινή μπάντα μου άφησε κάτι παραπάνω από καλές εντυπώσεις,δίχνωντας πως βαδίζουν στον σωστό δρόμο προκειμένου να γίνουν ένα "μεγάλο" γκρουπ αν δεν είναι ήδη.
Bloc Party
Μέρα από αναμονή 4 χρόνων από την τελευταία τους κυκλοφορία και με δύο νέα μέλη στην σύνθεση τους οι Λονδρέζοι Bloc Party αποφάσισαν να ξυπνήσουν από την πολύχρονη λήθη στην οποία βρισκόντουσαν και με ένα νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους (Hymns) είπαν να βγουν ξανά στους δρόμους.
Οι Bloc Party είναι μια από της σημαντικότερες Indie Post-Alternative μπάντες που μεσουράνησαν κυρίως μετά το 2005 όπου και δημιουργήθηκαν προσφέροντας μας ένα δίσκο μνημείο της συγκεκριμένης σκηνής το Silent Alarm το οποίο διαθέτει μερικά κομμάτια ύμνους τα οποία και τους έκαναν να ξεχωρίσουν αμέσως.
Από τότε βέβαια μεσολάβησαν πολλά ως προς την μουσική κατεύθυνση του γκρουπ .Ωστόσο το γεγονός πως θα τους έβλεπα ζωντανά για πρώτη φορά και θα άκουγα ορισμένα από τα τραγούδια που στιγμάτισαν εμένα αλλά και τόσους άλλους ήταν κάτι που με συγκινούσε στον μέγιστο βαθμό.
Γύρω στις 10 λοιπόν ο ιθύνων νους των Bloc Party Kele Okerele ( με πολλά παραπανίσια κιλά σε σχέση με το πως τον έχουμε συνηθίσει )μαζί με τον Russel Lissack οι μόνοι εναπομείναντες από την αρχική σύνθεση καλωσορίζουν το κοινό που είχε κατακλύσει τον χώρο για να τους αποθεώσει ξανά μετά από αρκετά χρόνια απουσίας και η αλήθεια είναι πως προσωπικά δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτό το live.
Την αρχή κάνουν τα The good news και Virtue από το μέτριο είναι η αλήθεια Hymns και κάτι που εύκολα παρατηρεί κανείς είναι πως η χημεία των μελών της μπάντας δεν είναι η καλύτερη δυνατή με τον να Okerele τραβάει μόνος του το κουπί .
Τα Racket, Octopus και το φρέσκο The love within όπου περνούν σειρά φανερώνουν το προφανές, την διάθεση κυρίως του Okerele να κατευθυνθεί σε πιο Electro Dance μονοπάτια αλλάζοντας κατά κάποιο τρόπο την ταυτότητα της μπάντα έτσι όπως την γνωρίσαμε στο ξεκίνημα της, κάτι όμως που εύκολα διέκρινε κανείς κυρίως μετά και το δεύτερο άλμπουμ τους God Bless Bloc Party.
Το Banquet έβαλε φωτιά στο Corn Exchange θυμίζοντας σε όλους τους θαμώνες της ένδοξες μέρες των Party όπως και ένα από τα κοματια που πάντα ξεχώριζα το Two more years κάνωντας έτσι το απαραίτητο πέρασμα από την πρώιμη περίοδο τους.
Για το τελος δεν θα μπορούσα περιμένω κάτι καλύτερο One more Chance Flux και ο κόσμος δίχνει να το απολαμβάνει στον μέγιστο βαθμό,βέβαια το live δεν θα μπορούσε να τελειώσει χωρίς να ακουστεί το κομμάτι που με έκανε να ξεχωρίσω αυτό το γκρουπ ανάμεσα από τόσα αλλά,ο λόγος για το Helicopter που με έστειλε παρέα με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους στα ουράνια από ευτυχία.
Σαν συμπέρασμα στο κλείσιμο της βραδιάς ένα αμήχανο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου εχωντας ήδη παρακολουθήσει μια τόσο ελπιδοφορα κάι ανερχόμενη μπάντα στα καλύτερα της αλλά και τους αγαπημένους μου Bloc Party οι οποίοι αν και συνεχίζουν να πειραματίζονται αρκετά τα τελευταία χρόνια και τήνοντας να μετατραπούν σε κάτι τελείως καινούργιο δεν με απογοήτευσαν καθόλου παρά το πέρασμα τόσων χρόνων μουσικής απραξίας.
Το φετινό μίνι φεστιβάλ των Βρετανικών NMA Awards το οποίο περιοδεύει ανά την Αγγλία,θα μπορούσε να πει κανείς πως δημιουργήθηκε με σκοπό να ικανοποιήσει όλα τα μουσικά γούστα, με ότι αυτό συνεπάγετε.
Σε μια από της πολλές στάσεις του σε αυτήν του Cambridge όπου είχα την τύχη να το παρακολουθήσω,το συγκεκριμένο line up αν και χωρίς ιδιαίτερη συνοχή είναι η αλήθεια με γέμιζε με ιδιαίτερες προσδοκίες με τα γκρουπς που το πλαισίωναν Rat Boy, Drenge και μπροστάρηδες τους Bloc Party.
Rat Boy
Αν και η μουσική του συγκεκριμένου γκρουπ δεν είναι σίγουρα η αγαπημένη μου,έκανα τον κόπο να φτάσω από νωρίς στο venue δίνοντας τους μια ευκαιρία και θέλοντας περισσότερο να αντιληφθώ αν όντως αξίζει όλος αυτός ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτήν την συγκεκριμμένη μπάντα.
Δίχως καν να έχουν κυκλοφορήσει άλμπουμ ως τώρα αλλά με ένα mix-tape που υπάρχει στο διαδίκτυο έχοντας παράλληλα όμως συμετοχές σε μεγάλα φεστιβάλς όπως αυτό του Reading ένα χρόνο πριν, αλλά και ένα στρατό από οργισμένους εφήβους να τον ακολουθούν πιστά,τολμώ να πω πως παρ"όλα αυτά πως η μουσική τους κυρίως αλλά και εμφάνιση τους γενικότερα με άφησε τουλάχιστον αδιάφορο.
Μετά από 15 λεπτά όπου κάθε γκρουπ αξίζει να διαθέσεις για αυτό δικαιωματικά, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να κατευθυνθώ με γοργά βήματα προς το μπαρ και να τους αφήσω να συνεχίσουν να κάνουν το κομμάτι τους,μπροστά από έναv εκστασιασμένο όχλο από teenagers φανς.
Με αυτό το κακόγουστο συνονθύλευμα μουσικών στυλ που πάλευαν μάταια να ταιριάξουν Indie και Hip-Hop(κάτι σαν τουςThe Streets αλλά τελείως αποτυχημένα )μαζί με το ύφος "είμαστε ήδη Super Stars αλλά δεν μας νοιάζει" το αποτέλεσμα στο σύνολο του ήταν τόσο μπερδεμένο που μόνο σύγχυση μπορούσε να φέρει.Ομολογώ πως το πιο ενδιαφέρον σημείο της συνολικής παρουσίας τους στην σκηνή(όσο κατάφερα να παρακολουθήσω) ήταν όταν ένα κουτάκι μπύρας εκσφενδονίστηκε προς τον ανυποψίαστο κιθαρίστα της μπάντας, ο οποίος και δεν δίστασε να ανταποδώσει.
Πολύ κακό για το τίποτα δηλαδή,αλλά μην εκπλαγεί κανείς πως θα ακούσουμε πολλά για τους συγκεριμεμμένους στο προσεχές μέλλον.
Drenge
Ο κύριος λόγος για τον οποίο βρισκόμουν εκεί δεν ήταν άλλος από τους Drenge .Τα αδέρφια Loveless από το Derbyshire έχουν δημιουργήσει κάτι πολύ ενδιαφέρον από τότε που μας ξαφνιασαν ευχάριστα με το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ το 2013.
Αυτή η μίξη αποτελούμενη από Grunge,Punk Rock και Alternative με κάποια ψήγματα από Blues είναι τουλάχιστον μαγική αλλά κυρίως ενδιαφέρουσα να την ανακαλύψει κανείς.
Εχωντας αποδίξει την αξία τους συμετέχοντας σε μεγάλα φεστιβάλς όπως αυτά του Glastonbury του Reading αλλά και περιοδεύοντας ανά την Αμερική σαπορτάροντας το επίσης δυναμικό ντουέτο των Deap Vally (θυληκου γένους αυτή τη φορά) το συγκεκριμένο δίδυμο έχει καταφέρει ήδη πολλά μετά από μόλις δύο χρόνια δισκογραφικής παρουσίας.
Το Set list ήταν ονειρικό και περιελάμβανε σχεδόν όλα τα κομμάτια δυναμίτες από τα δύο πρώτα τους άλμπουμς Drenge και Undertow.
Dogmeat και Bloodsports δίνουν το έναυσμα στο κοινό για να πανηγυρίσει ακολουθεί το Backwaters το οποίο έτυχε ιδαίτερης υποδοχής μιας και είναι το κομμάτι με το οποίο οι περισσοτεροι τους γνωρίσαμε στην αυγή της έως τώρα καριέρας τους.
Ο καταιγισμός από τα riffs του Eoin Loveless που δένουν άριστα με τα ατμοσφαιρικα φωνητικά του συνεχίζετε αδιάκοπα με τα Face like a skull,The snake και Never awake να παίρνουν την σκυτάλη ώσπου να ακουστούν οι πρωτες νότες του σκοτεινού Woods αλλά και του δεύτερου ίσως πιο αναγνωρισμού hit τους το Fackabout προκημένου να πέσουν λίγο οι σφυγμοί.
Τολμώ να πω πως παρ"όλο που η εμφάνιση τους είχε διάρκεια σχεδόν 60 λεπτά η συγκεκρινή μπάντα μου άφησε κάτι παραπάνω από καλές εντυπώσεις,δίχνωντας πως βαδίζουν στον σωστό δρόμο προκειμένου να γίνουν ένα "μεγάλο" γκρουπ αν δεν είναι ήδη.
Bloc Party
Μέρα από αναμονή 4 χρόνων από την τελευταία τους κυκλοφορία και με δύο νέα μέλη στην σύνθεση τους οι Λονδρέζοι Bloc Party αποφάσισαν να ξυπνήσουν από την πολύχρονη λήθη στην οποία βρισκόντουσαν και με ένα νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους (Hymns) είπαν να βγουν ξανά στους δρόμους.
Οι Bloc Party είναι μια από της σημαντικότερες Indie Post-Alternative μπάντες που μεσουράνησαν κυρίως μετά το 2005 όπου και δημιουργήθηκαν προσφέροντας μας ένα δίσκο μνημείο της συγκεκριμένης σκηνής το Silent Alarm το οποίο διαθέτει μερικά κομμάτια ύμνους τα οποία και τους έκαναν να ξεχωρίσουν αμέσως.
Από τότε βέβαια μεσολάβησαν πολλά ως προς την μουσική κατεύθυνση του γκρουπ .Ωστόσο το γεγονός πως θα τους έβλεπα ζωντανά για πρώτη φορά και θα άκουγα ορισμένα από τα τραγούδια που στιγμάτισαν εμένα αλλά και τόσους άλλους ήταν κάτι που με συγκινούσε στον μέγιστο βαθμό.
Γύρω στις 10 λοιπόν ο ιθύνων νους των Bloc Party Kele Okerele ( με πολλά παραπανίσια κιλά σε σχέση με το πως τον έχουμε συνηθίσει )μαζί με τον Russel Lissack οι μόνοι εναπομείναντες από την αρχική σύνθεση καλωσορίζουν το κοινό που είχε κατακλύσει τον χώρο για να τους αποθεώσει ξανά μετά από αρκετά χρόνια απουσίας και η αλήθεια είναι πως προσωπικά δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτό το live.
Την αρχή κάνουν τα The good news και Virtue από το μέτριο είναι η αλήθεια Hymns και κάτι που εύκολα παρατηρεί κανείς είναι πως η χημεία των μελών της μπάντας δεν είναι η καλύτερη δυνατή με τον να Okerele τραβάει μόνος του το κουπί .
Τα Racket, Octopus και το φρέσκο The love within όπου περνούν σειρά φανερώνουν το προφανές, την διάθεση κυρίως του Okerele να κατευθυνθεί σε πιο Electro Dance μονοπάτια αλλάζοντας κατά κάποιο τρόπο την ταυτότητα της μπάντα έτσι όπως την γνωρίσαμε στο ξεκίνημα της, κάτι όμως που εύκολα διέκρινε κανείς κυρίως μετά και το δεύτερο άλμπουμ τους God Bless Bloc Party.
Το Banquet έβαλε φωτιά στο Corn Exchange θυμίζοντας σε όλους τους θαμώνες της ένδοξες μέρες των Party όπως και ένα από τα κοματια που πάντα ξεχώριζα το Two more years κάνωντας έτσι το απαραίτητο πέρασμα από την πρώιμη περίοδο τους.
Για το τελος δεν θα μπορούσα περιμένω κάτι καλύτερο One more Chance Flux και ο κόσμος δίχνει να το απολαμβάνει στον μέγιστο βαθμό,βέβαια το live δεν θα μπορούσε να τελειώσει χωρίς να ακουστεί το κομμάτι που με έκανε να ξεχωρίσω αυτό το γκρουπ ανάμεσα από τόσα αλλά,ο λόγος για το Helicopter που με έστειλε παρέα με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους στα ουράνια από ευτυχία.
Σαν συμπέρασμα στο κλείσιμο της βραδιάς ένα αμήχανο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου εχωντας ήδη παρακολουθήσει μια τόσο ελπιδοφορα κάι ανερχόμενη μπάντα στα καλύτερα της αλλά και τους αγαπημένους μου Bloc Party οι οποίοι αν και συνεχίζουν να πειραματίζονται αρκετά τα τελευταία χρόνια και τήνοντας να μετατραπούν σε κάτι τελείως καινούργιο δεν με απογοήτευσαν καθόλου παρά το πέρασμα τόσων χρόνων μουσικής απραξίας.
No comments:
Post a Comment