Live Review - Savages - Bo Ningen at:Junction Cambridge (19/2/16)
Κατά γενική ομολογία οι Savages είναι από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της Post Punk - Art Punk σκηνής τα τελευταία χρόνια.Με τρεις ιδιαίτερα αξιόλογες δουλειές I am here (LP) Silent Your Self και Adore Life από το 2012 όπου και σχηματίστηκαν, επέλεξαν να κάνουν μια στάση στο Junction του Cambridge στα πλαίσια της περιοδείας τους για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ (Adore Life)δημιουργώντας μου άπειρο ενθουσιασμό μιας και επρόκειτο για ένα πολυαγαπημένο μου γκρουπ το οποίο θα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά.
Bo Ningen
Γύρω στις 8 την σκηνή καταλαμβάνουν οι Ιάπωνες Bo Singen.Η αλήθεια είναι πως όσο τους είχα παρακολουθήσει μου ήταν ιδιατερα συμπαθείς τραβώντας μου την προσοχή σαν γκρουπ κυρίως για την τρέλα αλλά και την φημη που τους συνόδευε για τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Η ιδιαίτερα παραστατική στην σκηνή Taigen Kawabe και κολώνα του συγκροτήματος μαζί με τα υπόλοιπα μέλη,δεν χαρίστηκαν σε κανέναν και από την πρώτη στιγμή που πάτησαν τα πόδια τους στην σκηνή,σου μετέδιδαν έναν καλώς ενοούμενο "ηλεκτρισμό" κυρίως με την αυθεντικότητα τους,μιας και το ζούσαν στον μέγιστο βαθμό.
Η ζωντανή παρουσία τους όσον αφορά την μουσική παρ"όλο τον Ιαπωνικό στίχο ήταν τουλάχιστον μεθυστική, αυτό το ευχαριστώ μπέρδεμα Acid και Noise Rock με μια Vintage ασθητική να το συμπληρώνει με είχε εντυπωσιάσει κάτι που ομολογουμένως δεν περίμενα.
H ενέργεια που μετέδιδαν,το ακραίο εντυπωσιακό στυλ της μουσικής τους παράστασης συνοδευόμενο από τις ιδιαίτερες ενδυματολογικές τους επιλογές με άφησαν με το στόμα ανοιχτό σχεδόν σε όλη την διάρκεια του Show τους όπως και όλους τους ανυποψίαστους παρευρισκόμενους.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από αυτό το σύντομο είναι η αλήθεια μουσικό ταξίδι διάρκειας σχεδόν μιας ώρας που μου χάρισαν οι Bo Ningen δεν θα παραλείψω να ανανεώσω το ραντεβού μου μαζί τους πολύ σύντομα, μιας και οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν σχεδόν άριστες.
Savages
Μετά από αναμονή χρόνων γενικά,αλλά και με τεράστια προσμονή από την στιγμή που έκλεισα το εισιτήριο για να παραλολουθεισω επιτέλους ζωντανά τις Savages,η μεγάλη ώρα είχε σχεδόν φτάσει.
Με το φρέσκο Adore Life να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου τους τελευταίους μήνες από τότε που κυκλοφόρησε,ο ενθουσιασμός μου για αυτό που επρόκειτο να ακουλουθήσει στα επόμενα λεπτά ήταν τεράστιος.
Γύρω στις 21.15 πρώτη στην σκηνή κάνει την εμφάνιση της η Jehnny Beth και ακολουθεί η υπόλοιπη κοριτσοπαρέα.Το Surrender από το τελευταίο τους άλμπουμ δίνει το έναυσμα στο κοινό το οποίο ήδη διακατέχετε από ντελίριο ενθουσιασμού.
Μετά από τα απαραίτητα καλωσορίσματα και τις συστάσεις από την αξιολάτρευτη Γαλλίδα Jehnny σειρά παίρνουν τα Hit me και Husbands όπου επικρατεί και ο σχετικος χαμός αναπόφευκτα.
Αυτή η σκοτεινή Post Punk -Noise Rock που παρουσιάζουν αυτές οι ιδιαίτερα χαρισματικές κυρίες από το πρώτο τους κ"ολας LP σε οδηγεί με τα μάτια κλειστά σε μια μυστηρίωσης έκσταση που δεν μπορείς να της αντισταταθείς μετατρέποντας τον καθένα σε αιχμάλωτο τους, σαν άλλες σειρήνες
μιας μοντέρνας εποχής .
Το She will και Shut up όπου η Jehnny αφιέρωσε σε όλα τα παρευρισκόμενα αγόρια της βραδιάς και μας έκανε να νιώσουμε λίγο άβολα είναι η αλήθεια, ήταν δύο από τα κομμάτια που στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι από εμάς περίμεναν να ακούσουν εναγωνιωδώς εκείνο το βράδυ, αυτό που ακολούθησέ δεν μου είναι ιδιαίτερα εύκολο να το περιγράψω με λόγια αφήνωντας το καλύτερα στην φαντασία του καθενός.
Η Fay Milton στα τύμπανα και η Ayse Hassan στο μπάσο αλληλοσυμπληρώνονται μαεστρικά σαν καλοκουρσισμένη μηχανή ,η μόνη της συνήθως στην αριστερή πλευρά της σκηνής Gemma Thompson να μοιράζει απλόχερα τα σκοτεινά της riffs και τις φασαριόζικες μελωδίες της παρέα με την υπέροχη Jehnny Beth να κλέβει την παράσταση με την Γαλλική φινέτσα της και χαρισματικό της performance με έκαναν να τρίβω τα χέρια μου από ικανοποίηση για όλα όσα εξελίσονταν μπροστά στα μάτια μου την τελευταία ώρα.
Τα Strife,Something new,T.I.W.Y.G. The Answer και Evil εκτοξευσαν την διαθεση του κόσμου σε αλλά επίπεδα ώσπου να πάρει σειρά τo Adore για να κατευνάσουν λίγo τα πνεύματα αλλά και το Marshal Dear όπου δεσποινίς Beth έγινε ένα με το κοινό.
Το λατρεμένο Fuckers που διάλεξαν για να κλείσουν το show ήταν η χαριστική βολή σε ένα live που διήρκησε μετά βίας μιάμιση ώρα,αλλά μου χάρισε μοναδικές στιγμές επιβεβαιώνοντας απόλυτα όσα είχα στο μυαλό για την σπουδαιότητα αυτής μπάντας.
Όσα είχα στο μυαλό μου πριν απολαύσω ζωντανά τις για πρώτη φορά επαληθεύτηκαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.Πρόκειται ήδη για ένα μεγάλο γκρουπ που συνεχείζει να χαρίζει μοναδικές στιγμές και συνθέσεις με συνέπεια εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια,κάτι που όχι μόνο δεν μου προκαλεί έκπληξη αλλά με γεμίζει με ενθουσιασμό για το τι μας επιφυλάσει το άμεσο μέλλον από τις συγκεκριμένες κυρίες.
Κατά γενική ομολογία οι Savages είναι από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της Post Punk - Art Punk σκηνής τα τελευταία χρόνια.Με τρεις ιδιαίτερα αξιόλογες δουλειές I am here (LP) Silent Your Self και Adore Life από το 2012 όπου και σχηματίστηκαν, επέλεξαν να κάνουν μια στάση στο Junction του Cambridge στα πλαίσια της περιοδείας τους για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ (Adore Life)δημιουργώντας μου άπειρο ενθουσιασμό μιας και επρόκειτο για ένα πολυαγαπημένο μου γκρουπ το οποίο θα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά.
Bo Ningen
Γύρω στις 8 την σκηνή καταλαμβάνουν οι Ιάπωνες Bo Singen.Η αλήθεια είναι πως όσο τους είχα παρακολουθήσει μου ήταν ιδιατερα συμπαθείς τραβώντας μου την προσοχή σαν γκρουπ κυρίως για την τρέλα αλλά και την φημη που τους συνόδευε για τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Η ιδιαίτερα παραστατική στην σκηνή Taigen Kawabe και κολώνα του συγκροτήματος μαζί με τα υπόλοιπα μέλη,δεν χαρίστηκαν σε κανέναν και από την πρώτη στιγμή που πάτησαν τα πόδια τους στην σκηνή,σου μετέδιδαν έναν καλώς ενοούμενο "ηλεκτρισμό" κυρίως με την αυθεντικότητα τους,μιας και το ζούσαν στον μέγιστο βαθμό.
Η ζωντανή παρουσία τους όσον αφορά την μουσική παρ"όλο τον Ιαπωνικό στίχο ήταν τουλάχιστον μεθυστική, αυτό το ευχαριστώ μπέρδεμα Acid και Noise Rock με μια Vintage ασθητική να το συμπληρώνει με είχε εντυπωσιάσει κάτι που ομολογουμένως δεν περίμενα.
H ενέργεια που μετέδιδαν,το ακραίο εντυπωσιακό στυλ της μουσικής τους παράστασης συνοδευόμενο από τις ιδιαίτερες ενδυματολογικές τους επιλογές με άφησαν με το στόμα ανοιχτό σχεδόν σε όλη την διάρκεια του Show τους όπως και όλους τους ανυποψίαστους παρευρισκόμενους.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από αυτό το σύντομο είναι η αλήθεια μουσικό ταξίδι διάρκειας σχεδόν μιας ώρας που μου χάρισαν οι Bo Ningen δεν θα παραλείψω να ανανεώσω το ραντεβού μου μαζί τους πολύ σύντομα, μιας και οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν σχεδόν άριστες.
Μετά από αναμονή χρόνων γενικά,αλλά και με τεράστια προσμονή από την στιγμή που έκλεισα το εισιτήριο για να παραλολουθεισω επιτέλους ζωντανά τις Savages,η μεγάλη ώρα είχε σχεδόν φτάσει.
Με το φρέσκο Adore Life να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου τους τελευταίους μήνες από τότε που κυκλοφόρησε,ο ενθουσιασμός μου για αυτό που επρόκειτο να ακουλουθήσει στα επόμενα λεπτά ήταν τεράστιος.
Γύρω στις 21.15 πρώτη στην σκηνή κάνει την εμφάνιση της η Jehnny Beth και ακολουθεί η υπόλοιπη κοριτσοπαρέα.Το Surrender από το τελευταίο τους άλμπουμ δίνει το έναυσμα στο κοινό το οποίο ήδη διακατέχετε από ντελίριο ενθουσιασμού.
Μετά από τα απαραίτητα καλωσορίσματα και τις συστάσεις από την αξιολάτρευτη Γαλλίδα Jehnny σειρά παίρνουν τα Hit me και Husbands όπου επικρατεί και ο σχετικος χαμός αναπόφευκτα.
Αυτή η σκοτεινή Post Punk -Noise Rock που παρουσιάζουν αυτές οι ιδιαίτερα χαρισματικές κυρίες από το πρώτο τους κ"ολας LP σε οδηγεί με τα μάτια κλειστά σε μια μυστηρίωσης έκσταση που δεν μπορείς να της αντισταταθείς μετατρέποντας τον καθένα σε αιχμάλωτο τους, σαν άλλες σειρήνες
μιας μοντέρνας εποχής .
Το She will και Shut up όπου η Jehnny αφιέρωσε σε όλα τα παρευρισκόμενα αγόρια της βραδιάς και μας έκανε να νιώσουμε λίγο άβολα είναι η αλήθεια, ήταν δύο από τα κομμάτια που στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι από εμάς περίμεναν να ακούσουν εναγωνιωδώς εκείνο το βράδυ, αυτό που ακολούθησέ δεν μου είναι ιδιαίτερα εύκολο να το περιγράψω με λόγια αφήνωντας το καλύτερα στην φαντασία του καθενός.
Η Fay Milton στα τύμπανα και η Ayse Hassan στο μπάσο αλληλοσυμπληρώνονται μαεστρικά σαν καλοκουρσισμένη μηχανή ,η μόνη της συνήθως στην αριστερή πλευρά της σκηνής Gemma Thompson να μοιράζει απλόχερα τα σκοτεινά της riffs και τις φασαριόζικες μελωδίες της παρέα με την υπέροχη Jehnny Beth να κλέβει την παράσταση με την Γαλλική φινέτσα της και χαρισματικό της performance με έκαναν να τρίβω τα χέρια μου από ικανοποίηση για όλα όσα εξελίσονταν μπροστά στα μάτια μου την τελευταία ώρα.
Τα Strife,Something new,T.I.W.Y.G. The Answer και Evil εκτοξευσαν την διαθεση του κόσμου σε αλλά επίπεδα ώσπου να πάρει σειρά τo Adore για να κατευνάσουν λίγo τα πνεύματα αλλά και το Marshal Dear όπου δεσποινίς Beth έγινε ένα με το κοινό.
Το λατρεμένο Fuckers που διάλεξαν για να κλείσουν το show ήταν η χαριστική βολή σε ένα live που διήρκησε μετά βίας μιάμιση ώρα,αλλά μου χάρισε μοναδικές στιγμές επιβεβαιώνοντας απόλυτα όσα είχα στο μυαλό για την σπουδαιότητα αυτής μπάντας.
Όσα είχα στο μυαλό μου πριν απολαύσω ζωντανά τις για πρώτη φορά επαληθεύτηκαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.Πρόκειται ήδη για ένα μεγάλο γκρουπ που συνεχείζει να χαρίζει μοναδικές στιγμές και συνθέσεις με συνέπεια εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια,κάτι που όχι μόνο δεν μου προκαλεί έκπληξη αλλά με γεμίζει με ενθουσιασμό για το τι μας επιφυλάσει το άμεσο μέλλον από τις συγκεκριμένες κυρίες.
